Φώτης Αγγουλές: Ο καστρούσης ποιητής.

Ναγκασάκι

Ε, Τσάρλυ, τραβήξου από τον ήλιο.
Σήμερα, έπεσε η Ατομική...
Σήμερα, στα λιμάνια,
οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες
μπορούν να περηφανεύονται
που δεν έγιναν εφευρέτες...
Σήμερα, θα μπορούσε να λέει στην προσευχή της,
μια πόρνη:
"Θεέ μου, σ' ευχαριστώ,
που δεν γέννησα...".


ΩΡΑ ΚΑΛΗ

Ώρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή

Που φεύγετε απ’ την άβυσσο και για τον ήλιο πάτε

Την αλυσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί

Ν’ ακούσω το τραγούδι σας, καθώς περνάτε.



Βάλτε ρυθμό στο βήμα σας και στο τραγούδι σας θυμό

Ξηπόλητοι περάσαμε της δυστυχίας τον ποταμό

Κι ήταν το ρέμα δυνατό κι η θυμωμένη λάμια

Είχε ριγμένα στο βυθό κοπανισμένα τζάμια



Ώρα καλή συνταξιδιώτες, ώρα σας καλή.

Κεντώ στο μισοσκόταδο έναν ήλιο για κονκάρδα,

Την αλυσίδα μου κρατώ μη σέρνεται και κρουταλεί

Απόψε που σταυρώνεται σαν το Χριστό η Ελλάδα.


Οι χιονάνθρωποι – Φώτης Αγγουλές

Προσπαθήστε συνάνθρωποι,

να τους καταλάβετε

τους χιονάνθρωπους.

Μας μισούνε γιατί,

ξέρουνε πως σαν έβγει ο ήλιος,

ό,τι είναι φτιαγμένο από χιόνι,

θα λιώσει.


Οι παπαρούνες – Φώτης Αγγουλές

Eνα μπουκέτο παπαρούνες, φτιαγμένες από σύρματα και φλος,

αναστατώσαν την ψυχή μου.
Ο λογισμός ξαστέρωσε ο θολός κι έπεσε φως μεσ' στο κελί μου.

Ενα μπουκέτο πυρκαγιές, ένα μπουκέτο χείλη,

ένα μπουκέτο ροδαμνιές, σε τροπικό ένα δείλι.

Μα πούναι η αγάπη; Πνίγηκε στο μίσος και στο ψέμα

και στο κελί μου φτάνουνε σπαρακτικές κραυγές.
Κι οι παπαρούνες έγιναν ένα μπουκέτο από πληγές

και στάζουν αίμα.


Πρωτοχρονιά 1956



Κι εφέτος η πρωτοχρονιά στη φυλακή με βρίσκει,

κι άδειο κανίσκι είν’ η καρδιά και μαύροι γύρω μου ίσκιοι.

Κι έτσι καθώς σε σκέφτομαι Χαρά που μούχεις λείψει,

μου σιγοτραγουδά η βροχή του σύννεφου τη θλίψη.



Μην καρτεράτε

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή,
μήδ' όσο στην κακοκαιριά
λυγά το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ
πάρα πολύ αγαπήσει.